Het nieuwe jaar is begonnen. Voor velen symbool voor een nieuwe start. Voor mij was dat op 3 januari. De dag dat ik 35 jaar geleden geboren ben.
Op zich heb ik geen moeite met ouder worden, maar vijfendertig lijkt zo volwassen.
Het klinkt als een leeftijd waarin je de basics van het leven wel op orde hoort te hebben.
Denk aan een eigen (koop)huis, vaste baan of een carrière, een relatie en misschien wel kinderen. Kortom, een gesetteld leven.
Alles wat ik nu niet heb. Best ironisch.
In mijn leven heb ik een aantal keuzes gemaakt die me op een ander pad brachten.
De keuze om drie jaar geleden mijn relatie te beëindigen was daar een van. Een ingrijpend en moeilijk besluit.
Ik was mij ervan bewust dat ik alles had wat ik mij altijd wenste! Een leuke vent, mooie huis, geld en een sociaal leven. Maar ik was niet meer gelukkig. De roze wolk was verdwenen en langzamerhand kreeg ik het benauwd, alsof iemand mijn keel dichtkneep.
En ik begreep het niet. Na alle drama en commotie in mijn leven, leidde ik eindelijk een stabiel bestaan. Waarom was dat niet genoeg? Waarom kon ik niet gewoon dankbaar zijn en met hem aan een toekomst bouwen? Waarom kon ik maar niet geloven dat iemand echt van mij hield?
Waar komt mijn drang naar vrijheid vandaan?
Was ik mijzelf aan het saboteren of was dit een gevoel waar ik gehoor aan moest geven?
Dat gevoel of misschien wel bewustwording gaf aan dat er nog werk aan de winkel was.
Dat ik mijn demoon voor eens en voor altijd moest aanpakken. Want zolang ik niet echt van mezelf houd, kan ik nooit van een ander houden.
Het cliché is waar…
Inmiddels zijn we drie jaar verder na mijn drastische keuze, is mijn demoon weg?
Nee, nog niet…misschien gaat die ook nooit compleet weg, maar leer ik er steeds beter mee omgaan.
Ik wens je een (bijna) demoonloos 2022 met veel lekker eten.